غزل عشق

من غُلام اَدَب عَبّاسَم

خاک پای حَرَم عَبّاسَم

غِیر اَز مَردانِگیَش حَرف مَزَن

مَن به عَبّاس عَلی حَسّاسَم

مَن به زَهرای سه ساله سوگَند

نَکُنَم پُشت به این اِحساسَم

جای مَن بوده هَمیشه هِیئَت

غِیر عَبّاس کَسی نَشناسَم

مَن حُسینی اَم و زَهرایی نَصَبم

مَن به این اَصل و نَصَب حَسّاسَم

تا که جان اَست به تَن می گویَم

مَن غُلام اَدَب عَبّاسَم

گر نخیزی تو زجا،کار ِحسین سخت تر است
نگران حَرَمَم ،آبرویم در خطر است
قامتِ خم شده را هرکه ببیندگوید:
بی علمدار شده ، دستِ حسین بر کمر است 
داغ اکبر رمق از زانوی من بُرد ولی
بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است 
دست از جنگ کشیدند و به من میخندند
تو که باشی به بَرَم باز دلم گرم تر است
نیزه زار آمده ام یا تو پُر از نیزه شدی؟!!!
نیزه ها از عدد موی سرت بیشتر است
پیش ِ من با سر مُنشَق شده تعظیم نکن
که خدا هم ز وفاداری تو با خبر است
علقمه پر شده از عطر ِ گل ِ یاس ، بگو
مادرم بوده کنارت که حسین بی خبر است؟!
به تو از فاصله ی یک قدمی تیر زدند
قد و بالایِ رَسا هم سببِ دردسر است
اصغر از هلهله کردن بدنش میلرزد
گر بداند که تو هستی کمی آرام تر است
تیر باران که شدی یادِ حسن افتادم
دستت افتاده ز تن ، فرق تو شق القمر است
وعده ی ما به نوک نیزه به هر شهر و دیار
که به دنبال سرت خواهرمان رهسپر است

از آن خوشم که شدم نوکر سرای حسین
منم غلام کسی که بود گدای حسین

دو چشم داده خداوند تا که گریه کنم
یکی برای حسن آن یکی برای حسین

یقین که آتش دوزخ حرام گردیده
به جسم آنکه بود یار آشنای حسین

برای بخشش کوه گناه یک راه است
بریز قطره ی اشکی تو در عزای حسین

کبوتر دل عشاق هر شب جمعه
نشسته است روی گنبد طلای حسین

خدا کند که شبی زائر حرم گردیم
و جان دهیم همان شب به کربلای حسین

به گوش جان تو اگر بشنوی هنوز آید
ز زیر نیزه و تیغ و سنان صدای حسین

اگر می بینیم پیرو علی و کسی که برای علی اشک می ریزد و کسی که محبت علی در قلبش موج می زندء سرنوشتش و سرنوشت جامعه اش دردناک استء
معلوم است که علی را نمی شناسد و تشیع را نمی فهمدءهرچند که ظاهرا شیعه باشد !!!

درد علی دو گونه است:

دردی که از ضربه ی ابن ملجم در فرق سرش احساس می کند

و درد دیگر...

دردی است که او را تنها در نیمه شب های خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده...و به ناله درآورده است.ما تنها بر دردی می گرییم که از ابن ملجم در فرقش احساس می کند
اما این درد علی نیست
دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده استءتنهایی استء که ما آن را نمی شناسیم
باید این درد را بشناسیم نه آن درد را
که علی درد شمشیر را احساس نمی کند
و ....ما
درد علی را احساس نمی کنیم !!!

کوچه ی بدبختی بود

کوچه نه! بن بست بدبختی بود که بخاطر پوشانیدن وضع فلاکتبارش سقف

فلاکت بارتری برویش کشیده بودند! ومشتی خانواده ی گمنام در این بن بست زندگی میکردند.

تنها زینت این بن بست یک چراغ برق تصادفی بود که پاره ای از شبها

بن بست را اشتباها روشنی میبخشید یک شب جلودید گان بچه های بن بست ولگردی 

بیگانه چراغ برق تصادفی را با تیر کمان شکست..

و بچه های بن بست زار زار گریستند..

و کوچکترین آنها دویدند بطرف خانه شان که  

((مادر ... آخ مادر... آفتاب ما را شکستند))

کارو

عجیب است که پس از گذشت یک دقیقه به پزشکی اعتماد می کنیم؛
بعد از گذشت چند ساعت به کلاهبرداری!
بعد از چند روز به دوستی
بعد از چند ماه به همکاری
بعد از چند سال به همسایه ای …
اما بعد از یک عمر به خدا اعتماد نمی کنیم!
دیگر وقت آن رسیده که اعتمادی فراتر آنچه می بایست را به او ببخشیم.
او که یگانه است و شایسته …

خدایا!

من دلم قرصه!

کسی غیر از تو با من نیست

خیالت از زمین راحت، که حتی روز روشن نیست

کسی اینجا نمیبینه، که دنیا زیر چشماته

یه عمره یادمون رفته، زمین دار مکافاته

فراموشم شده گاهی، که این پایین چه ها کردم

که روزی باید از اینجا، بازم پیش تو برگردم

خدایا وقت برگشتن، یه کم با من مدارا کن

شنیدم گرمه آغوشت

اگه میشه منم جا کن...

 بیدل توفیقی